کد مطلب:28323 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
1625. امام علی علیه السلام: بدانید سوگند به كسی كه دانه را شكافت و خلایق را آفرید، اگر نبودند این بیعت كنندگان و حجّت، با وجود یاورْ تمام نمی شد، و این كه خداوند از دانشمندان پیمان گرفته كه شكمبارگی ستمگر و گرسنگی ستمدیده را بر نتابند، افسار آن را بر دوشش می انداختم و پایانش را به كاسه آغازش سیراب می كردم و می دیدید كه دنیای شما نزد من، ناچیزتر است از نخامه بزِ ماده.[2]. 1626. امام علی علیه السلام: ای مردم! مرا بر كارتان یاری رسانید. به خدا سوگند كه داد ستمدیده را از آن كه ستم كرده، بستانم و مهار ستمكار را بگیرم و او را به آبشخور حق كشانم، گرچه ناخشنود باشد.[3]. 1627. امام علی علیه السلام: خوار، نزد من گرامی است تا زمانی كه حقّ او را بستانم، و قوی نزد من، ناتوان است تا آن گاه كه حق را از او بستانم.[4]. 1628. امام علی علیه السلام - در عهدنامه اش به مالك اشتر -: آن گاه با انگیزه ای درست در حكم های میان مردم بنگر؛ چرا كه حكم در ستاندن دادِ ستمدیده از ستمگر، و گرفتن حقّ ناتوان از توانمند، و برپایی حدود خداوند بر سنّت و روش [ درست]، از اموری است كه بندگان خدا و شهرها را به صلاح كشانَد.[5]. 1629. امام باقرعلیه السلام: علی علیه السلام به هنگام گرمی هوا به خانه برگشت كه در این هنگام، زنی را ایستاده دید كه می گفت: همسرم به من ستم كرده و مرا ترسانده و بر من تعدّی روا داشته است و سوگند یاد كرده كه مرا كتك زند. علی علیه السلام فرمود: «ای بنده خدا! صبر كن تا هوا خُنك شود، آن گاه با تو می رویم، اگر خدا بخواهد». زن گفت: خشم و عصبانیتش بر من بسیار گردد. [ علی علیه السلام] سپس سرش را پایین انداخت. آن گاه، سر بلند كرد، در حالی كه می گفت: «نه؛ به خدا سوگند، تا حقّ ستمدیده بی درماندگی درگفتار، گرفته شود. خانه ات كجاست؟». به درِ خانه مرد رفت و ایستاد و گفت: «السلام علیكم!». جوانی بیرون آمد. علی علیه السلام فرمود: «ای بنده خدا! از خدا پروا كن. تو زنت را ترسانده ای و بیرون رانده ای». جوان گفت: تو را به او چه كار؟ به خدا سوگند، به سبب این سخن تو او را می سوزانم! آن گاه امیر مؤمنان فرمود: «تو را به نیكی امر می كنم و از زشتی، باز می دارم. با زشتی به استقبالم می آیی و نیكی را نادیده می انگاری؟». راوی می گوید: مردم از گوشه و كنار می آمدند و می گفتند: سلام بر تو ای امیر مؤمنان! مرد پشیمان و سرگشته گفت: ای امیر مؤمنان! از لغزشم درگذر. به خدا سوگند، [ از این پس] در برابرش زمینی خواهم بود كه بر من پا گذارد. علی علیه السلام شمشیرش را غلاف نمود و گفت: «ای بنده خدا! وارد خانه ات شو و همسرت را به چنین كارهایی وا مدار».[6]. 1630. الاختصاص: سعید بن قیس همدانی، در روزی گرم، علی علیه السلام را در آستانه دیواری دید. پس گفت: ای امیر مؤمنان! در این ساعت [ این جا چه می كنی]؟ فرمود: «بیرون نیامدم، جز آن كه ستمدیده ای را یاری دهم یا دادخواهی را كمك رسانم». در این هنگام، زنی نزد او آمد كه دلْ تهی كرده بود و نمی دانست كجا پناه گیرد. نزد او ایستاد و گفت: ای امیر مؤمنان! همسرم به من ستم كرده و بر من تعدّی روا داشته است و سوگند یاد كرده كه مرا كتك زند. با من نزد او درآی. پس [ علی علیه السلام] سرش را پایین افكند. سپس سر بلند كرد، در حالی كه می گفت: «نه؛ به خدا سوگند، تا آن كه حق ستمدیده، بی درماندگی در گفتار، ستانده شود. خانه ات كجاست؟». گفت: در فلان مكان. با زن راه افتاد تا به خانه اش رسید. زن گفت: این است خانه من. راوی گوید: [ علی علیه السلام] سلام كرد. پس جوانی بیرون آمد كه لباسی بلند و رنگی بر تن داشت. سپس علی علیه السلام فرمود: «از خدا پروا كن! همسرت را ترسانده ای». جوان گفت: تو را با او چه كار؟ به خدا سوگند، به خاطر سخنت او را در آتش می سوزانم. راوی گوید: هرگاه [ علی علیه السلام] جایی می رفت، تازیانه اش به دستش بود و شمشیر به كمرش آویزان. آن كه بر او حكم تازیانه روا می شد، او را می زد و آن كس كه حكم شمشیر بر او بار می شد، به سرعت به اجرا می گذارد. ناگاه، جوان متوجّه شد كه امیر مؤمنان شمشیرش را كشیده ومی گوید: «تو را به نیكی فرمان می دهم و از زشتی باز می دارم. معروف را رد می كنی؟ توبه كن، وگرنه تو را می كشم». راوی گوید: مردم، از كوچه های اطرافْ رو آوردند و سراغ امیر مؤمنان را می گرفتند تا در برابرش ایستادند. [ در این هنگام ]جوان پشیمان شد و گفت: ای امیر مؤمنان! از من درگذر. خداوند از تو درگذرد! به خدا سوگند، [ از این پس ]زمینی خواهم بود كه بر من پا گذارد. پس زن را فرمان داد كه به خانه اش رود و خود بازگشت، در حالی كه می گفت: «"لا خَیْرَ فِی كَثِیرٍ مِّن نَّجْوَلهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَحِ م بَیْنَ النَّاسِ؛[7] در بسیاری از رازگویی ایشان، خیری نیست، مگر كسی كه [ بدین وسیله ]به صدقه یا كارپسندیده یا سازشی میان مردم، فرمان دهد". سپاسْ خدای را كه به واسطه من، میان زن و شوهری صلح برقرار ساخت. خداوند - تبارك و تعالی - می فرماید: "در بسیاری از رازگویی ایشان، خیری نیست، مگر كسی كه [ بدین وسیله] به صدقه یا كارپسندیده یا سازشی میان مردم، فرمان دهد؛ و هركس برای طلب خشنودی خدا چنین كند، به زودی او را پاداش بزرگی خواهیم داد"».[8]. 1631. الكافی - به نقل از اُسید بن صفوان، صحابی پیامبر خداصلی الله علیه وآله -: چون روز رحلت امیرمؤمنان فرا رسید، شهر كوفه از گریه[ ی مردم] به لرزه درآمد و مردم، مانند روز رحلت پیامبرصلی الله علیه وآله متحیّر ماندند. [ در این میان ]مردی گریان و شتابان در حالی كه كلمه استرجاع ( إنّا للَّه وإنّا إلیه راجعون بر زبان داشت، آمد و گفت: امروز رشته جانشینی نبوت گسست؛ تا درِ خانه ای كه امیر مؤمنان در آن بود، ایستاد و گفت: ای ابوالحسن، خدای تو را رحمت كند! تو نخستین كسِ این قوم بودی در اسلام، و خالص ترینِ آنان در ایمان... ناتوانِ خوار، نزد تو توانمند و گران مایه بود، تا حقّش را بستانی، و توانمند گران مایه، نزدِ تو ناتوان و خوار بود تا از او حق را بستانی، و نزدیك و دور نزد تو در این جهت، برابر بودند.[9]. ر. ك: ص 276 (ارتباط مستقیم با مردم.
1624. امام علی علیه السلام: آن كه حقّ ستمدیده را از ستمگر نستاند، خداوند، قدرتش را از او بستاند.[1].